Китобхона

Ҳар касе дар ҳарами васли ту маҳрам нашавад,
Ҳар Бироҳим ба даргоҳи ту Адҳам нашавад.
Мард то рўй наорад зи ду олам ба Худой,
Мустафовор гузини ҳама олам нашавад.
Қалъаи дин накунӣ бе мадади дилҳо фатҳ,
Лашкарат гар набувад, мулк мусаллам нашавад.
То мушарраф нашавад банда ба султонсифатон,
Ҳаргиз андар назари халқ мукаррам нашавад.
Дили ушшоқ маёзору зи ҷон узр махоҳ,
Ки мудовои чунин реш ба марҳам нашавад.
«Санги бадгавҳар агар косаи заррин шиканад,
Қимати санг наяфзояду зар кам нашавад».

Ай тири ғаматро дили ушшоқ нишона,
Халқе ба ту машғулу ту ғоиб зи миёна.

Гаҳ муътакифи дайраму гаҳ сокини масҷид,
Яъне ки туро металабам хона ба хона.

Ҳар кас ба забоне сифати мадҳи ту гӯяд,
Мутриб ба суруди наю булбул ба тарона.

Ҳоҷӣ ба раҳи Каъбаву ман толиби дидор,
Ӯ хона ҳамеҷӯяду ман соҳиби хона.

Мақсуди ман аз Каъбаву бутхона туӣ, ту,
Мақсуд туӣ, Каъбаву бутхона – баҳона.

Чун дар ҳама ҷо акси рухи ёр тавон дид,
Девона наям ман, ки равам хона ба хона.

Мардумозореро ҳикоят кунанд, ки санге бар сари солеҳе зад. Дарвешро маҷоли интиқом набуд, сангро нигоҳ ҳамедошт, то замоне, ки маликро бар он лашкари хашм омаду дарчоҳ кард. Дарвеш андар хашм омаду санг дар сараш кўфт.

Гуфто:

Ту кистӣ ва маро ин санг чаро задӣ?

Гуфт:

-Ман фалонам ва ин ҳамон санг аст, ки дар фалон таърих бар сари ман задӣ.

Гуфт:

-Чандин рўзгор куҷо будӣ?

Гуфт:

Аз ҷоҳат меандешидам, акнун, ки дар чоҳат дидам,
фурсат ғанимат донистам.

Носазоеро, ки бинӣ бахтиёр,
Оқилон таслим карданд ихтиёр.

Вақте Искандари Мақдунӣ тамоми ҷаҳонро ба тасарруфи худ даровард ва ба Чин расид, императори Чин ҳангоми маросими қабул ба ҷойи ғизо лаълии пур аз тилло ва ҷавоҳирот овард. Искандар дар ҳайрат монд ва пурсид: “Оё одам тилло мехӯрад?” Император ба ӯ посух дод: “Агар ту бо ғизо қаноат мекардӣ, василаи мавҷудияти худро ба осонӣ дар кишвари худ меёфтӣ. Ин лашкаркашиҳо, забткориҳо ва кушторҳо барои ту чӣ лозим аст?
Чӣ қадар одам барои аз тилло пур кардани хазинаи ту сару ҷон бохтаанд?”

Аз "Таърихи табарӣ "