СОБИҚ САРВАЗИРИ ИСРОИЛ ГОЛДА МЕИР дар бораи сохти давлати бузург чунин таклифҳоро ба миён гузоштааст:
«Агар шумо хоҳед, ки як кишвари тавоно бунёд кунед, ки дар он писарону духтарони мо бо шодӣ ба Ватан бармегарданд, дар он ҷо дар рӯзҳои ид ба кишварҳои дигар ба истироҳат мераванд ва дар он ҷо тарс аз оянда набошад, пас се уҳдадориҳоро иҷро намудан лозим меояд:
Порахӯриро хиёнат ба Ватан, мансабдорони фасодкор ва ҳафт насли онҳоро ҳамчун авлодони хиёнаткор бубинед.
Соҳибони се касб: ҳарбиён, омӯзгорон ва табибонро ба шоистатарин ашхоси муътабар табдил диҳед.

Курбонӣ - василаи наздик шудан - ҳар неъмате ва ҳар ончизе, ки бо пешкаш ва ҳадя кардани он, ба мақоми болоӣ аст. Таърихи Иди қурбон бисёр қадиму аз замони Одам (ъ) вуҷуд дошта, дар чузъ ва муқаррароти динҳои гузашта низ ба шумор мерафт. Қурбонии фарзандони Одам (ъ) ки нахустин қурбони дар олам ба шумор меравад, дар оёти 27-30 сураи моида тасреҳ шудааст. 

Ҳазрати Нуҳ пайёмбар (ъ) пас аз тӯфон мазбаҳае тартиб дод ва ҳайвоноти бисёреро дар онҷо барои худо қурбони кард.

Шуъбаи пажӯҳиши исломи муосир дар асоси ӯҳдадориҳои вазифавӣ ва барномаҳои илмӣ - тадқиқотӣ анҷом додани таҳқиқоти масъалаҳои зеринро ба нақша гирифтааст:

- омӯзиши равандҳои динӣ-сиёсии ғайрисуннатии муосир дар Тоҷикистон ва таъсири он ба вазъи ҳаёти иҷтимоию сиёсӣ ва фарҳангии ҷомеа;

- дар асоси натиҷаҳои тадқиқоти сотсиологӣ муайян кардани сатҳи шуури динӣ ва мақому нақши дин дар ҳаёти иҷтимоию фарҳангӣ ва сиёсии ҷомеа;

- коркарди консепсияи исломшиносии муосир ва таҳқиқи роҳҳои баланд бардоштани маърифати динӣ ва ташаккули исломи мӯътадил;

Дар даҳсолаҳои охир ҳиссаи лоиҳаҳои байни соҳавӣ дар чорроҳаи фанҳо ва соҳаҳои илмӣ дар илмҳои гуманитарӣ афзоиш ёфт. Тадқиқоти муштарак ба олимон имкон дод, ки ин лоиҳаҳоро ба сатҳи нав бардоранд, маълумотҳои гуногунро муттаҳид созанд ва эътимоднокии идеяҳои илмиро дар бораи падидаҳо ва равандҳои мураккаби иҷтимоӣ афзоиш диҳанд.